De afgelopen dagen hadden we abnormaal vroeg maar heerlijk lenteweer, dat uitnodigde om meer buiten te komen. Je ruikt de lente: alles is fris, de lucht is blauw, alles straalt. Vogeltjes fluiten weer, en de bijen bezoeken de hazelaar, die nu in bloei staat. Alles wil leven, zo lijkt het.
Onze hond geniet van het lentezonnetje en gaat rollen en spelen in het gras.
Op gehoorsafstand van waar wij wonen staat een grote, dichte koeienstal.
Waarom, dat weet ik niet, maar deze koeien mogen nooit naar buiten. Nooit.
In de zomer staat de poort naar de stal open, en wanneer ik dan met de hond voorbij wandel, zie ik de koeien hun ogen wijd sperren, ze rekken hun halzen om ons (en vooral de hond) beter te kunnen zien, ze volgen ons zo lang ze kunnen met hun ogen, en ze loeien enthousiast.
Het doet mij altijd pijn om hen zo te zien, om hen — vrij en blij als ik en de hond zijn — voorbij te moeten lopen en achter te laten, in hun donkere, saaie stal. Dat de hond en ik voor hen zo'n spektakel zijn, telkens opnieuw, is triest, want het betekent dat hun leven niet veel afleiding kent.
Vorige zomer was het vaak gloeiend heet. Ook dan deed het me verdriet om de koeien af en toe luid te horen loeien. Telkens ze die geluiden maakten, werd ik eraan herinnerd dat deze mooie, grote, vriendelijke dieren hun hele leven in een gesloten stal doorbrengen. De zon brandde ook op hun dak, maar ze konden niet weg.
Ik wou er toen al over schrijven: over het verdriet, de onmacht, en de woede en verontwaardiging die ik voel wanneer ik de koeien hoor roepen.
Nu het lente is geworden, loeien de koeien weer luider. Het is een soort roepen, en af en toe klinkt het als gegil — het heeft iets wanhopigs. Misschien vind je dat ik deze dieren humaniseer, dat ik de geluiden die ze maken al te menselijk interpreteer.
Maar als ik dan de lente ervaar: de frisse geuren, het verwarmende zonlicht, allerlei insecten en vogels die vliegen,fluiten en gonzen, pasgeboren lammetjes die gekke en vrolijke sprongen in de wei maken, ... Dan kan ik niet anders dan
weten dat ook die koeien, opgesloten in hun stal, dieren zijn die LEVEN, en die de lente voelen, en die naar buiten willen.
Iedereen wil naar buiten met zulk prachtig lenteweer...
Het maakt me woedend dat mensen de pretentie hebben om andere levende wezens op zo'n kille manier wagen te behandelen. In deze streek woonden vroeger bijna enkel boeren. Ook zij hielden dieren, maar ze gingen er op een heel andere manier mee om. Ik denk dat een mens die zeventig jaar geleden in deze contreien boer was, hard en heftig zou schrikken als hij kon zien hoe "moderne" boeren hun koeien vandaag de dag behandelen.
Ik denk dat veel mensen die vlees eten en melk drinken en boter op hun brood smeren niet beseffen, hoeveel lijden gepaard gaat met wat zij achteloos, op een zonnige lentedag, in hun monden steken.
Dat vlees ongezond is en dat melk in de eerste plaats voor kalfjes bestemd is en niet voor volwassen mensendieren wordt steeds duidelijker. Dat dierlijke producten onze aarde en ons klimaat naar de knoppen helpen door een overdaad aan CO2, mestoverschotten, waterverbruik en watervervuiling, transportvervuiling, koeling, en in het voormalige amazonewoud geteelde maïs en soja bestemd voor runderen begint iedereen te beseffen. Dat er een overdaad aan superlekkere, veel milieuvriendelijkere
en gezondere plantaardige alternatieven makkelijk beschikbaar is sijpelt nu ook langzaam door. Welke argumenten om vlees te blijven eten en melk te blijven drinken schieten er nog over?
Ik voel me zo machteloos wanneer ik de koeien hoor gillen. Het enige wat ik kan doen is erover schrijven, en tonen dat je net zo goed kan leven zonder melk en steak en boter.
Ik vind het vreselijk om het droeve loeien te horen, maar nog erger is het, wanneer de koeien zwijgen, op zo'n mooie lentedag als vandaag. Want door hun stilte na hun rumoer weet ik dan, dat ze zich — even — in hun trieste lot geschikt hebben. Ze zitten vast, en ze kunnen niet naar buiten, hoe mooi het weer ook is, hoe lieflijk de vogeltjes ook klinken, en hoe heerlijk het nieuwe gras ook ruikt. Ze zitten vast, tot de dag dat de slachtwagen (ook
dicht en afgesloten tegenwoordig, zodat zo weinig mogelijk mensen het lijden zien) hen komt halen voor hun laatste rit, en ze uit hun lijden "verlost" worden.
Een diervriendelijker oplossing is mogelijk.
Je kan
zelf plantaardige melk en yoghurt maken, of kopen.
Dit artikel van de Guardian biedt hoopvol nieuws: plantaardige melk is hyperpopulair, de markt groeit razendsnel!
Onder het rubriekje recepten in mijn blog vind je heel wat ideeën voor plantaardige menu's, of tik "tryvegan" in de zoekbalk rechtsboven in.
Je kan je ook inschrijven voor
Try Vegan, de campagne van Eva, die binnenkort begint.
Jij kan de wereld veranderen, door te kiezen wat je op je bord legt!
In de hoop op een lente waarop alle koeien vrij en blij in de wei kunnen.
