Onlangs zei iemand (een vage kennis) tegen mij, toen ik een verhaal vertelde waarin onze auto betrokken was:
"Wat???!! Hebben jullie een auto??!! Ik dacht dat jullie donkergroen waren!"
Euh... Wat moest ik daar nu op antwoorden... Ik stond met mijn mond vol tanden.
Ik heb hier eerder over mobiel zijn zonder auto op het platteland geschreven, over autodelen, en over elektrisch fietsen.
Ik vond niet de woorden om op korte tijd ons hele gevoel over auto gebruik uit te leggen, en dus zei ik maar niets. Enfin, ik lachte eens en zei dat wij inderdaad ons best doen om eco te leven.
De persoon keek nogal triomfantelijk.
Achteraf bedacht ik me, dat dit weer zo'n typisch geval van "alles en niks" was.
Ken je die quote, Don't do nothing because you can't do everything?
Die vind ik echt spijker op de kop.
Als we echt tot het bot duurzaam en eco zouden willen leven, dan plegen we maar beter allemaal collectief zelfmoord. Want dat is echt de allerenigste manier om er honderd procent zeker van te zijn dat je niets vervuilt. Er bestaan zelfs bewegingen met aanhangers van die theorie: de Voluntary Human Extinction Movement en the Church of Euthanasia.
Je zou er depri van worden.
En dat is niet de bedoeling! We kunnen allemaal ons best doen, en dan komen we al veel verder!
Over niks en alles doen
Ik krijg soms het gevoel dat mensen, als ze geconfronteerd worden met initiatieven die je kan nemen om je leven duurzamer te maken, in het defensieve springen (omdat ze niet willen veranderen, omdat veranderen moeite kost, omdat ze het moeilijk vinden om toe te geven dat ze een groot deel van hun leven 'niet al te zeer hun best hebben gedaan' – let wel: ik beschuldig hier niemand, ik bespreek enkel de reacties die ik soms krijg – en omdat ze zichzelf willen verantwoorden daarvoor): het komt op me voor alsof die mensen (uit schuldgevoel? uit kwaadheid?) je dan maar gaan confronteren met wat jij allemaal doet dat niet duurzaam is. Wow, wat een veel te lange zin.
Tobias Leenaerts schreef hier een heel goede post over.
In het kort komt het er op neer dat mensen totale perfectie misbruiken als excuus om zelf niet te moeten veranderen.
Al enkele keren zulke opmerkingen meegemaakt... Enkele voorbeelden van 'klassiekers':
-Ah zo, je eet vegan? Mag ik je schoenen eens zien? Zijn die niet van leer dan? Want anders ben je nogal hypocriet bezig, nee?
-Die milieu activist zet zich enorm in voor de aarde. Maar ze vliegt wel heel de wereld rond om speeches te geven - dat is toch ook niet duurzaam?
Enzovoort.
Maar... die vliegers gaan niet op. Ik probeer het uit te leggen.
Zelf neem ik een aantal initiatieven in mijn leven om de wereld niet minder te vervuilen dan "nodig".
De allerbelangrijkste maatregel daarvan en degene met het meeste impact is dat ik vegan eet.
Andere maatregelen die ik neem zijn: niet (te) vaak nieuwe dingen kopen (wel tweedehands, wel eco en fair), niet met het vliegtuig reizen (maar dat heb ik vroeger wel veel gedaan), regenwater gebruiken voor de was en de kuis, een compost toilet gebruiken in plaats van drinkbaar water door te spoelen, voedselkilometers beperken door vaak lokaal (uit eigen tuin, of van een lokale boer) te eten, ... enzovoort, maar: ik ben GEEN heilige, en dat wil ik ook allerminst zijn. Ik wil een leuk leven hebben, net als iedereen.
Persoonlijk voel ik me immens veel beter nadat ik voor mezelf (en dus niet voor anderen) besliste dat ik geen dierlijke producten wil eten, dat ik mijn kleren nooit meer ga kopen bij een winkel waarvan ik niet zeker weet of die geen mensonwaardige toestanden steunt (zie: de veganist in de kledingwinkel). Ik voel me gelukkig en blij met die keuzes.
En ik verplicht NIEMAND om me in die keuzes te volgen.
Maar laat het duidelijk zijn dat ik niet perfect ben, en dat ook niet wens te zijn. Ja, wij hebben een auto. Dat was een keuze waar we lang over nagedacht hebben. Wij proberen zuinig om te gaan met ons vervoermiddel. En soms lukt dat niet - we zijn ook maar mensen.
En ja hoor, er zijn nog tal van voorbeelden die ik kan aanhalen uit ons leven die niet of minder
duurzaam zijn. Ik koop af en toe wel eens een avocado, ik eet rijst, als ik het koud heb zet ik de
verwarming hoger, ik koop nog steeds chocolade die wel fairtrade is, maar hoe fair precies - dat weet ik niet.
Ik ben niet perfect en dat hoeft niet.
Niemand hoeft perfect te zijn.
Misschien eet jij wel eieren, maar heb je geen auto. Of misschien heb je geen eigen tuin, maar kies je wel voor de voedselteams in plaats van voor een grote supermarktketen. Of misschien vlieg je wel naar Thailand in de vakantie, maar eet je vegan.
Als iedereen voor zichzelf nagaat: dit kan ik aanpassen in mijn leven zonder dat ik er ongelukkig van word, dit kan ik doen, op deze wijze kan ik helpen, en daar word ik blij van, dan is dat fantastisch!
Doe niet niets omdat je niet alles kan. Doe IETS!
NU!
Oeps. Verplicht ik je alsnog :)
zondag 30 april 2017
Over niks en alles doen
Onlangs zei iemand (een vage kennis) tegen mij, toen ik een verhaal vertelde waarin onze auto betrokken was:
"Wat???!! Hebben jullie een auto??!! Ik dacht dat jullie donkergroen waren!"
Euh... Wat moest ik daar nu op antwoorden... Ik stond met mijn mond vol tanden.
Ik heb hier eerder over mobiel zijn zonder auto op het platteland geschreven, over autodelen, en over elektrisch fietsen.
Ik vond niet de woorden om op korte tijd ons hele gevoel over auto gebruik uit te leggen, en dus zei ik maar niets. Enfin, ik lachte eens en zei dat wij inderdaad ons best doen om eco te leven.
De persoon keek nogal triomfantelijk.
Achteraf bedacht ik me, dat dit weer zo'n typisch geval van "alles en niks" was.
Ken je die quote, Don't do nothing because you can't do everything?
Die vind ik echt spijker op de kop.
Als we echt tot het bot duurzaam en eco zouden willen leven, dan plegen we maar beter allemaal collectief zelfmoord. Want dat is echt de allerenigste manier om er honderd procent zeker van te zijn dat je niets vervuilt. Er bestaan zelfs bewegingen met aanhangers van die theorie: de Voluntary Human Extinction Movement en the Church of Euthanasia.
Je zou er depri van worden.
En dat is niet de bedoeling! We kunnen allemaal ons best doen, en dan komen we al veel verder!
Over niks en alles doen
Ik krijg soms het gevoel dat mensen, als ze geconfronteerd worden met initiatieven die je kan nemen om je leven duurzamer te maken, in het defensieve springen (omdat ze niet willen veranderen, omdat veranderen moeite kost, omdat ze het moeilijk vinden om toe te geven dat ze een groot deel van hun leven 'niet al te zeer hun best hebben gedaan' – let wel: ik beschuldig hier niemand, ik bespreek enkel de reacties die ik soms krijg – en omdat ze zichzelf willen verantwoorden daarvoor): het komt op me voor alsof die mensen (uit schuldgevoel? uit kwaadheid?) je dan maar gaan confronteren met wat jij allemaal doet dat niet duurzaam is. Wow, wat een veel te lange zin.
Tobias Leenaerts schreef hier een heel goede post over.
In het kort komt het er op neer dat mensen totale perfectie misbruiken als excuus om zelf niet te moeten veranderen.
Al enkele keren zulke opmerkingen meegemaakt... Enkele voorbeelden van 'klassiekers':
-Ah zo, je eet vegan? Mag ik je schoenen eens zien? Zijn die niet van leer dan? Want anders ben je nogal hypocriet bezig, nee?
-Die milieu activist zet zich enorm in voor de aarde. Maar ze vliegt wel heel de wereld rond om speeches te geven - dat is toch ook niet duurzaam?
Enzovoort.
Maar... die vliegers gaan niet op. Ik probeer het uit te leggen.
Zelf neem ik een aantal initiatieven in mijn leven om de wereld niet minder te vervuilen dan "nodig".
De allerbelangrijkste maatregel daarvan en degene met het meeste impact is dat ik vegan eet.
Andere maatregelen die ik neem zijn: niet (te) vaak nieuwe dingen kopen (wel tweedehands, wel eco en fair), niet met het vliegtuig reizen (maar dat heb ik vroeger wel veel gedaan), regenwater gebruiken voor de was en de kuis, een compost toilet gebruiken in plaats van drinkbaar water door te spoelen, voedselkilometers beperken door vaak lokaal (uit eigen tuin, of van een lokale boer) te eten, ... enzovoort, maar: ik ben GEEN heilige, en dat wil ik ook allerminst zijn. Ik wil een leuk leven hebben, net als iedereen.
Persoonlijk voel ik me immens veel beter nadat ik voor mezelf (en dus niet voor anderen) besliste dat ik geen dierlijke producten wil eten, dat ik mijn kleren nooit meer ga kopen bij een winkel waarvan ik niet zeker weet of die geen mensonwaardige toestanden steunt (zie: de veganist in de kledingwinkel). Ik voel me gelukkig en blij met die keuzes.
En ik verplicht NIEMAND om me in die keuzes te volgen.
Maar laat het duidelijk zijn dat ik niet perfect ben, en dat ook niet wens te zijn. Ja, wij hebben een auto. Dat was een keuze waar we lang over nagedacht hebben. Wij proberen zuinig om te gaan met ons vervoermiddel. En soms lukt dat niet - we zijn ook maar mensen.
En ja hoor, er zijn nog tal van voorbeelden die ik kan aanhalen uit ons leven die niet of minder
duurzaam zijn. Ik koop af en toe wel eens een avocado, ik eet rijst, als ik het koud heb zet ik de
verwarming hoger, ik koop nog steeds chocolade die wel fairtrade is, maar hoe fair precies - dat weet ik niet.
Ik ben niet perfect en dat hoeft niet.
Niemand hoeft perfect te zijn.
Misschien eet jij wel eieren, maar heb je geen auto. Of misschien heb je geen eigen tuin, maar kies je wel voor de voedselteams in plaats van voor een grote supermarktketen. Of misschien vlieg je wel naar Thailand in de vakantie, maar eet je vegan.
Als iedereen voor zichzelf nagaat: dit kan ik aanpassen in mijn leven zonder dat ik er ongelukkig van word, dit kan ik doen, op deze wijze kan ik helpen, en daar word ik blij van, dan is dat fantastisch!
Doe niet niets omdat je niet alles kan. Doe IETS!
NU!
Oeps. Verplicht ik je alsnog :)
"Wat???!! Hebben jullie een auto??!! Ik dacht dat jullie donkergroen waren!"
Euh... Wat moest ik daar nu op antwoorden... Ik stond met mijn mond vol tanden.
Ik heb hier eerder over mobiel zijn zonder auto op het platteland geschreven, over autodelen, en over elektrisch fietsen.
Ik vond niet de woorden om op korte tijd ons hele gevoel over auto gebruik uit te leggen, en dus zei ik maar niets. Enfin, ik lachte eens en zei dat wij inderdaad ons best doen om eco te leven.
De persoon keek nogal triomfantelijk.
Achteraf bedacht ik me, dat dit weer zo'n typisch geval van "alles en niks" was.
Ken je die quote, Don't do nothing because you can't do everything?
Die vind ik echt spijker op de kop.
Als we echt tot het bot duurzaam en eco zouden willen leven, dan plegen we maar beter allemaal collectief zelfmoord. Want dat is echt de allerenigste manier om er honderd procent zeker van te zijn dat je niets vervuilt. Er bestaan zelfs bewegingen met aanhangers van die theorie: de Voluntary Human Extinction Movement en the Church of Euthanasia.
Je zou er depri van worden.
En dat is niet de bedoeling! We kunnen allemaal ons best doen, en dan komen we al veel verder!
Over niks en alles doen
Ik krijg soms het gevoel dat mensen, als ze geconfronteerd worden met initiatieven die je kan nemen om je leven duurzamer te maken, in het defensieve springen (omdat ze niet willen veranderen, omdat veranderen moeite kost, omdat ze het moeilijk vinden om toe te geven dat ze een groot deel van hun leven 'niet al te zeer hun best hebben gedaan' – let wel: ik beschuldig hier niemand, ik bespreek enkel de reacties die ik soms krijg – en omdat ze zichzelf willen verantwoorden daarvoor): het komt op me voor alsof die mensen (uit schuldgevoel? uit kwaadheid?) je dan maar gaan confronteren met wat jij allemaal doet dat niet duurzaam is. Wow, wat een veel te lange zin.
Tobias Leenaerts schreef hier een heel goede post over.
In het kort komt het er op neer dat mensen totale perfectie misbruiken als excuus om zelf niet te moeten veranderen.
Al enkele keren zulke opmerkingen meegemaakt... Enkele voorbeelden van 'klassiekers':
-Ah zo, je eet vegan? Mag ik je schoenen eens zien? Zijn die niet van leer dan? Want anders ben je nogal hypocriet bezig, nee?
-Die milieu activist zet zich enorm in voor de aarde. Maar ze vliegt wel heel de wereld rond om speeches te geven - dat is toch ook niet duurzaam?
Enzovoort.
Maar... die vliegers gaan niet op. Ik probeer het uit te leggen.
Zelf neem ik een aantal initiatieven in mijn leven om de wereld niet minder te vervuilen dan "nodig".
De allerbelangrijkste maatregel daarvan en degene met het meeste impact is dat ik vegan eet.
Andere maatregelen die ik neem zijn: niet (te) vaak nieuwe dingen kopen (wel tweedehands, wel eco en fair), niet met het vliegtuig reizen (maar dat heb ik vroeger wel veel gedaan), regenwater gebruiken voor de was en de kuis, een compost toilet gebruiken in plaats van drinkbaar water door te spoelen, voedselkilometers beperken door vaak lokaal (uit eigen tuin, of van een lokale boer) te eten, ... enzovoort, maar: ik ben GEEN heilige, en dat wil ik ook allerminst zijn. Ik wil een leuk leven hebben, net als iedereen.
Persoonlijk voel ik me immens veel beter nadat ik voor mezelf (en dus niet voor anderen) besliste dat ik geen dierlijke producten wil eten, dat ik mijn kleren nooit meer ga kopen bij een winkel waarvan ik niet zeker weet of die geen mensonwaardige toestanden steunt (zie: de veganist in de kledingwinkel). Ik voel me gelukkig en blij met die keuzes.
En ik verplicht NIEMAND om me in die keuzes te volgen.
Maar laat het duidelijk zijn dat ik niet perfect ben, en dat ook niet wens te zijn. Ja, wij hebben een auto. Dat was een keuze waar we lang over nagedacht hebben. Wij proberen zuinig om te gaan met ons vervoermiddel. En soms lukt dat niet - we zijn ook maar mensen.
En ja hoor, er zijn nog tal van voorbeelden die ik kan aanhalen uit ons leven die niet of minder
duurzaam zijn. Ik koop af en toe wel eens een avocado, ik eet rijst, als ik het koud heb zet ik de
verwarming hoger, ik koop nog steeds chocolade die wel fairtrade is, maar hoe fair precies - dat weet ik niet.
Ik ben niet perfect en dat hoeft niet.
Niemand hoeft perfect te zijn.
Misschien eet jij wel eieren, maar heb je geen auto. Of misschien heb je geen eigen tuin, maar kies je wel voor de voedselteams in plaats van voor een grote supermarktketen. Of misschien vlieg je wel naar Thailand in de vakantie, maar eet je vegan.
Als iedereen voor zichzelf nagaat: dit kan ik aanpassen in mijn leven zonder dat ik er ongelukkig van word, dit kan ik doen, op deze wijze kan ik helpen, en daar word ik blij van, dan is dat fantastisch!
Doe niet niets omdat je niet alles kan. Doe IETS!
NU!
Oeps. Verplicht ik je alsnog :)
zondag 23 april 2017
Vegan Wildpluk Recept: Brandnetel-Kervel Soep
Dit vegan lente recept is heel makkelijk om te maken, heel gezond, en best lekker! Brandnetel is nu op zijn best - profiteer ervan! Wist je dat netels, in gedroogde vorm, meer eiwit bevatten dan biefstuk? Als het personage van De Wand dat toch eens geweten had...
Meer netelrecepten?
-Oosterse couscous met Brandnetel
-Gepekelde Netels (tafelzuur)
-Deze zoete boerenkoolchips kan je ook met brandnetel maken, ook in een hartige versie!
Twee kommen vol kervel en brandnetel...
Vegan Wildpluk Recept: Brandnetel Kervel Soep
Nodig:
-3 medium aardappeloen, geschild en in blokjes gesneden
-1 prei, zowel groen als wit gedeelte, in ringen gesneden.
-3 uien, geschild en in blokjes gesneden
-1 el maïsbloem
-1 el Kokosolie
-zout naar smaak
-water
-diverse kruiden naar smaak: ik gebruikte kurkuma, zwarte peper, provencaalse kruiden, laurier, ...
-1 kom versgeplukte (ik knip ze met schaar om me niet te prikken) neteltopjes
-1/5 kom verd kervelblad
-mixer
-optionele garnituur: uigroen in ringetjes gesneden
Hoe maak je het?
1. Snij prei, ui en aardappel.
2. Smelt kokosolie in een soepketel.
3. Bak ui, aardappel en prei kort, roer af en toe, tot alles een beetje gemengd en glazig is.
4. Voeg de maiïsbloem en het zout toe en roerbak.
5. De bloem moet ietwat doorbakken zijn.
6. Blus telkens met een beetje water, roer, tot je merkt dat het mengsel weer dikker wordt, en voeg dan nieuw water toe.
7. Blijf water toevoegen tot de groenten onderstaan.
8. Breng aan de kook.
9. Kook een kwartiertje.
10. Voeg de gewassen brandnetels toe.
11. Kook 5 minuten.
12. Hak ondertussen de kervel fijn.
13. Mix de soep fijn.
14. Voeg de kervel toe.
15. Laat nog een drietal minuutjes zachtjes koken.
16. Serveer eventueel met bieslook of welsh onion. Wij aten deze soep met quinoa.
17. Smakelijk!
Meer netelrecepten?
-Oosterse couscous met Brandnetel
-Gepekelde Netels (tafelzuur)
-Deze zoete boerenkoolchips kan je ook met brandnetel maken, ook in een hartige versie!
Vegan Wildpluk Recept: Brandnetel Kervel Soep
Nodig:
-3 medium aardappeloen, geschild en in blokjes gesneden
-1 prei, zowel groen als wit gedeelte, in ringen gesneden.
-3 uien, geschild en in blokjes gesneden
-1 el maïsbloem
-1 el Kokosolie
-zout naar smaak
-water
-diverse kruiden naar smaak: ik gebruikte kurkuma, zwarte peper, provencaalse kruiden, laurier, ...
-1 kom versgeplukte (ik knip ze met schaar om me niet te prikken) neteltopjes
-1/5 kom verd kervelblad
-mixer
-optionele garnituur: uigroen in ringetjes gesneden
Hoe maak je het?
1. Snij prei, ui en aardappel.
2. Smelt kokosolie in een soepketel.
3. Bak ui, aardappel en prei kort, roer af en toe, tot alles een beetje gemengd en glazig is.
4. Voeg de maiïsbloem en het zout toe en roerbak.
5. De bloem moet ietwat doorbakken zijn.
6. Blus telkens met een beetje water, roer, tot je merkt dat het mengsel weer dikker wordt, en voeg dan nieuw water toe.
7. Blijf water toevoegen tot de groenten onderstaan.
8. Breng aan de kook.
9. Kook een kwartiertje.
10. Voeg de gewassen brandnetels toe.
11. Kook 5 minuten.
12. Hak ondertussen de kervel fijn.
13. Mix de soep fijn.
14. Voeg de kervel toe.
15. Laat nog een drietal minuutjes zachtjes koken.
16. Serveer eventueel met bieslook of welsh onion. Wij aten deze soep met quinoa.
17. Smakelijk!
zondag 16 april 2017
De Prachtige Paardenbloem...
Ja, ik weet het: deze blogtitel klinkt als een Suske en Wiske album!
Vandaag wil ik graag vertellen over de schoonheid van de lente en de lelijkheid van pesticiden.
Wat mij betreft symboliseert de prachtige paardenbloem de lente door haar fleurige fel gele kleur.
Overal kan je haar nu zien bloeien: velden vol geel, overal zoemende insecten.
Ik vind de paardenbloem in al haar stadia mooi: de donkergroene, getande bladeren, die haar haar Franse en Engelse naam Dandelion (dent de lion) verlenen, het intense geel van de bloemen als ze bloeit, en de prachtige uitgebloeide pluizenbollen. Heb jij ook als kind zo'n bol vastgepakt en proberen uitblazen tot er geen enkel parachutezaadje meer over was, zodat je een wens mocht doen?
Dan heb ik het nog niet over het nut van deze plant gehad! Allereerst vormt ze een bijzonder belangrijke waardplant voor de eerste solitaire bijen, voor hommels en honingbijen die nu beginnen vliegen, voor vlinders en tal van andere insecten.
De bladeren worden in sommige delen van Frankrijk nog als molsla (gebleekt) gekweekt. Groen smaken ze bitter, maar je weet wat bitter in je mond met je hart doet: 't is gezond! Je kan het paardenbloemgroen dan ook wokken of fermenteren om het bitterste er af te krijgen. De paardenbloem werkt vochtafdrijvend (zo sterk, zelfs, dat ze in het Frans de bijnaam "pis-en-lit" draagt), en biedt verder allerlei mineralen en vitaminen.
De prachtige bloemen staan vrolijk in een slaatje. De bloemknopjes, daar kan je heerlijke kappertjes van maken. Ik probeerde deze godendrank uit: venkel, paardenbloem en gember plus zelfgemaakte kombucha - een zegen voor de spijsvertering.
Wilde oogst naast de irissen: paardenbloemen -en knopjes voor thee, kappertjes en kombucha!
De bloemen en ook de wortels (in de herfst zijn ze klaar) van de paardenbloem kan je drogen voor thee: nog iets om bij te zetten op mijn thee menu kaart! Ook kan je ze, in stukjes gesneden, wokken.
In de lente, wanneer al die machtig mooie kruiden en bloemen en bloesems opduiken, worden wij hier op het platteland helaas ook weer geconfronteerd met dat andere, meer sinistere, ook jaarlijks terugkerende fenomeen: de boeren rijden voor het eerst hun velden weer op met machines die pesticiden spuiten.
Voor ik "op den buiten" kwam wonen had ik die geur van pesticiden nog nooit geroken. Het is een chemische stank die wel lijkt uit te schreeuwen dat je maar beter niet te dicht komt. Heel anders dan het delicate aroma van de paardenbloem is de pesticidenwalm een aanslag op je zenuwen. Ik vlucht altijd naar binnen wanneer ik de sproeiwagen zie komen, en ik sluit de ramen.
Enkele dagen nadat de sproeiers hun werk hebben gedaan, kan je het resultaat reeds zien: het landschap en alle planten die er op groeiden, verkleuren in een lelijk, onnatuurlijk aandoend ros.
Hier zie je duidelijk waar er gesproeid is, en waar niet...
Het kleurverschil doet griezelig onnatuurlijk aan, vind ik.
De tractorsporen staan in de grond gestempeld: deze aarde is helemaal verdicht.
Ook hier kan je heel goed zien waar er gesproeid is en waar niet.
Van de traditionele boeren die nooit anders gekend hebben, begrijp ik het nog: dat spuiten. Onkruid kan enorm snel een plot land overwoekeren. Er bestaan alternatieven, de bio landbouw is in opkomst. Permacultuur, mengculturen, mulchen - het kan allemaal een uitkomst bieden, maar ik snap dat die overgang maken voor de traditionele boeren niet makkelijk is.
Gewone bewoners, die met zo'n gifbus op hun rug, handschoenen aan en een mondmasker voor hun gezicht hun oprit aan het sproeien zijn: daar heb ik het wat moeilijker mee.
Ik heb dat nooit gesnapt: is zo'n groen gazon vol felgele paardenbloemen, witroze madeliefjes, donkerpaarse hondsdraf en zachtpaarse dovenetel nu niet veel en veel mooier dan de rossige, neergeknakte grassprieten die na de sproeibeurt achterblijven???
Zou je niet liever een gazon vol leven hebben, waar insecten vrolijk zoemend neerstrijken op de pracht van de lente, dan een doods, egaal en bovendien roestbruin verkleurde grasmat?
Laten we ook niet vergeten dat al die snelle pesticidenmiddeltjes niet alleen uiterst schadelijk zijn voor de prachtige paardenbloem, maar ook voor onze eigen gezondheid - kanker.
Ik hoorde ooit het verhaal van een man die kanker had gekregen na zijn pensioen. Zijn bloedwaarden waren heel slecht. Het zag er niet goed uit.
De man had sinds jaar en dag zijn tuin en oprit met pesticiden onkruidvrij gehouden. Maar zijn ouders hadden hem wel verteld over de bloedzuiverende eigenschappen van de brandnetel.
En toen zijn eigen bloedwaarden dus op hun slechtst waren, trok hij er op uit in de natuur - in die stroken naast de bespoten monocultuur velden waar hij nog netels kon vinden.
Hij zette er thee van. Misschien was het te laat, want uiteindelijk bezweek hij alsnog aan kanker.
Dit verhaal kwam op mij bijzonder cynisch over. Wat een sinistere cirkel: eerst spuit je de netels
dood. Dan word je ziek, wie weet ook mee door het gif dat je tegen dat onkruid gebruikte. In je wanhoop herinner je je de kruidenkennis van je ouders. Ga je net datgene zoeken wat in jouw ordelijke tuin niet meer groeit. Te laat...
Een buurvrouw van ons is zich heel erg bewust van het gevaar van het gif dat ze gebruikt om haar voortuin netjes mee te houden.
Maar, zegt ze: ik heb last van mijn rug en benen. Dat gif is gemakkelijk. Een andere oplossing is er niet.
Het is misschien moeilijk om nog te veranderen, maar oplossingen? Die zijn er zeker! Neem bv een kijkje op de Velt website...
In de hoop dat onze bermen en voortuinen, onze weides en velden volgende lente vrolijk geel mogen kleuren!
Mooi? Liefelijk? Of iets dat uitgeroeid moet worden - wat vind jij?
Vandaag wil ik graag vertellen over de schoonheid van de lente en de lelijkheid van pesticiden.
Wat mij betreft symboliseert de prachtige paardenbloem de lente door haar fleurige fel gele kleur.
Overal kan je haar nu zien bloeien: velden vol geel, overal zoemende insecten.
Ik vind de paardenbloem in al haar stadia mooi: de donkergroene, getande bladeren, die haar haar Franse en Engelse naam Dandelion (dent de lion) verlenen, het intense geel van de bloemen als ze bloeit, en de prachtige uitgebloeide pluizenbollen. Heb jij ook als kind zo'n bol vastgepakt en proberen uitblazen tot er geen enkel parachutezaadje meer over was, zodat je een wens mocht doen?
Dan heb ik het nog niet over het nut van deze plant gehad! Allereerst vormt ze een bijzonder belangrijke waardplant voor de eerste solitaire bijen, voor hommels en honingbijen die nu beginnen vliegen, voor vlinders en tal van andere insecten.
De bladeren worden in sommige delen van Frankrijk nog als molsla (gebleekt) gekweekt. Groen smaken ze bitter, maar je weet wat bitter in je mond met je hart doet: 't is gezond! Je kan het paardenbloemgroen dan ook wokken of fermenteren om het bitterste er af te krijgen. De paardenbloem werkt vochtafdrijvend (zo sterk, zelfs, dat ze in het Frans de bijnaam "pis-en-lit" draagt), en biedt verder allerlei mineralen en vitaminen.
De prachtige bloemen staan vrolijk in een slaatje. De bloemknopjes, daar kan je heerlijke kappertjes van maken. Ik probeerde deze godendrank uit: venkel, paardenbloem en gember plus zelfgemaakte kombucha - een zegen voor de spijsvertering.
De bloemen en ook de wortels (in de herfst zijn ze klaar) van de paardenbloem kan je drogen voor thee: nog iets om bij te zetten op mijn thee menu kaart! Ook kan je ze, in stukjes gesneden, wokken.
In de lente, wanneer al die machtig mooie kruiden en bloemen en bloesems opduiken, worden wij hier op het platteland helaas ook weer geconfronteerd met dat andere, meer sinistere, ook jaarlijks terugkerende fenomeen: de boeren rijden voor het eerst hun velden weer op met machines die pesticiden spuiten.
Voor ik "op den buiten" kwam wonen had ik die geur van pesticiden nog nooit geroken. Het is een chemische stank die wel lijkt uit te schreeuwen dat je maar beter niet te dicht komt. Heel anders dan het delicate aroma van de paardenbloem is de pesticidenwalm een aanslag op je zenuwen. Ik vlucht altijd naar binnen wanneer ik de sproeiwagen zie komen, en ik sluit de ramen.
Enkele dagen nadat de sproeiers hun werk hebben gedaan, kan je het resultaat reeds zien: het landschap en alle planten die er op groeiden, verkleuren in een lelijk, onnatuurlijk aandoend ros.
Van de traditionele boeren die nooit anders gekend hebben, begrijp ik het nog: dat spuiten. Onkruid kan enorm snel een plot land overwoekeren. Er bestaan alternatieven, de bio landbouw is in opkomst. Permacultuur, mengculturen, mulchen - het kan allemaal een uitkomst bieden, maar ik snap dat die overgang maken voor de traditionele boeren niet makkelijk is.
Gewone bewoners, die met zo'n gifbus op hun rug, handschoenen aan en een mondmasker voor hun gezicht hun oprit aan het sproeien zijn: daar heb ik het wat moeilijker mee.
Ik heb dat nooit gesnapt: is zo'n groen gazon vol felgele paardenbloemen, witroze madeliefjes, donkerpaarse hondsdraf en zachtpaarse dovenetel nu niet veel en veel mooier dan de rossige, neergeknakte grassprieten die na de sproeibeurt achterblijven???
Zou je niet liever een gazon vol leven hebben, waar insecten vrolijk zoemend neerstrijken op de pracht van de lente, dan een doods, egaal en bovendien roestbruin verkleurde grasmat?
Laten we ook niet vergeten dat al die snelle pesticidenmiddeltjes niet alleen uiterst schadelijk zijn voor de prachtige paardenbloem, maar ook voor onze eigen gezondheid - kanker.
Ik hoorde ooit het verhaal van een man die kanker had gekregen na zijn pensioen. Zijn bloedwaarden waren heel slecht. Het zag er niet goed uit.
De man had sinds jaar en dag zijn tuin en oprit met pesticiden onkruidvrij gehouden. Maar zijn ouders hadden hem wel verteld over de bloedzuiverende eigenschappen van de brandnetel.
En toen zijn eigen bloedwaarden dus op hun slechtst waren, trok hij er op uit in de natuur - in die stroken naast de bespoten monocultuur velden waar hij nog netels kon vinden.
Hij zette er thee van. Misschien was het te laat, want uiteindelijk bezweek hij alsnog aan kanker.
Dit verhaal kwam op mij bijzonder cynisch over. Wat een sinistere cirkel: eerst spuit je de netels
dood. Dan word je ziek, wie weet ook mee door het gif dat je tegen dat onkruid gebruikte. In je wanhoop herinner je je de kruidenkennis van je ouders. Ga je net datgene zoeken wat in jouw ordelijke tuin niet meer groeit. Te laat...
Een buurvrouw van ons is zich heel erg bewust van het gevaar van het gif dat ze gebruikt om haar voortuin netjes mee te houden.
Maar, zegt ze: ik heb last van mijn rug en benen. Dat gif is gemakkelijk. Een andere oplossing is er niet.
Het is misschien moeilijk om nog te veranderen, maar oplossingen? Die zijn er zeker! Neem bv een kijkje op de Velt website...
In de hoop dat onze bermen en voortuinen, onze weides en velden volgende lente vrolijk geel mogen kleuren!
zondag 9 april 2017
Zelf een Thee Menu Kaart maken!
Zelf een Thee Menu Kaart Maken!
Veel vriendinnen die hier op bezoek komen, drinken net als ik graag een lekker kopje thee.
Ik vraag: "Welke thee wil je graag?"
En zij zeggen: "Welke heb je?"
Dan begint het... een heel lang lijstje! Ik heb namelijk zowel groene en zwarte thee als kruidenthee. Er zijn heel veel soorten kruidenthee en je kan ook nog gaan mengen, of onderverdeling maken tussen geneeskrachtige kruidenthee of gewoon lekkere kruidenthee. Bovendien kan je ook nog toevoegingen erbij doen zoals citrusschil, rozenbottel, ...Verder heb ik voor echte thee-freaks ook altijd kombucha in huis, dat is een gefermenteerde theedrank, klik hier om te zien hoe je em maakt.
Aaaah, keuzestress!
Ik wilde daarom een soort van thee menukaart maken, ook voor mezelf. Zo weten mijn gasten en ik altijd precies wat de mogelijkheden zijn :)
Ik dacht eerst aan zo'n typisch gestencilde menukaart, maar daar heb je dan weer plastic voor nodig.
En dus schreef ik alles lekker DIY en eco op een stuk karton!
Heel handig! Ik denk erover om eenzelfde menukaart te maken voor onze zelfgemaakte sapjes!
Hoe organiseren jullie je thee-kast? Ben ik een must-drink thee vergeten? En wat is jullie favoriete thee?
Veel vriendinnen die hier op bezoek komen, drinken net als ik graag een lekker kopje thee.
Ik vraag: "Welke thee wil je graag?"
En zij zeggen: "Welke heb je?"
Dan begint het... een heel lang lijstje! Ik heb namelijk zowel groene en zwarte thee als kruidenthee. Er zijn heel veel soorten kruidenthee en je kan ook nog gaan mengen, of onderverdeling maken tussen geneeskrachtige kruidenthee of gewoon lekkere kruidenthee. Bovendien kan je ook nog toevoegingen erbij doen zoals citrusschil, rozenbottel, ...Verder heb ik voor echte thee-freaks ook altijd kombucha in huis, dat is een gefermenteerde theedrank, klik hier om te zien hoe je em maakt.
Aaaah, keuzestress!
Ik wilde daarom een soort van thee menukaart maken, ook voor mezelf. Zo weten mijn gasten en ik altijd precies wat de mogelijkheden zijn :)
Ik dacht eerst aan zo'n typisch gestencilde menukaart, maar daar heb je dan weer plastic voor nodig.
En dus schreef ik alles lekker DIY en eco op een stuk karton!
Heel handig! Ik denk erover om eenzelfde menukaart te maken voor onze zelfgemaakte sapjes!
Hoe organiseren jullie je thee-kast? Ben ik een must-drink thee vergeten? En wat is jullie favoriete thee?
zondag 2 april 2017
Lente Recept: Gewokte Doorgeschoten Koolscheuten
In de lente gaan alle koolplanten die nog in de tuin staan bloeien. Er groeien stengels omhoog uit de stam waar fijne bloemknopjes aan verschijnen. Deze knopjes zijn en smaken in feite hetzelfde als broccoli!
Doorgeschoten kool is gezond en smakelijk voorjaarslekkers. Heel makkelijk te bereiden, bovendien: vandaag een recept dat snel klaar is!
Vegan Recept: Gewokte Koolscheuten op zn Chinees met Quinoa
Nodig:
-een kom vol vers geplukte of afgesneden koolscheutjes
-kokosolie
-quinoa (of rijst of noedels)
-2 uien, geschild en in blokjes gesneden
-3 teentjes look, geperst
-een dikke centimeter gember, geraspt
-chilipeper, in ringetjes gesneden, naar smaak
-goeie scheut azijn (ik nam tot azijn geworden kombucha)
-2 el sojasaus
-2 el ahornsiroop
-een weinig water
-2 el maïsmeel
-enkele Welsh onion stengels (of bieslook), in ringetjes geknipt
Hoe maak je het?
1.Kook de quinoa of rijst of noedels
2. Verhit de olie in een wok.
3. Bak ui tot die glazig wordt.
4. Voeg koolscheuten, look, gember en chili toe
5. Roerbak.
6. Blus met azijn, daarna met sojasaus en ahornsiroop.
7. Voeg wat water toe.
8. Breng aan de kook.
9. Laat even pruttelen.
10. Voeg maïsmeel toe en roer goed.
11. Laat nog even doorbakken.
12. Serveer met grote bieslook in ringetjes geknipt of Welsh onion.
Doorgeschoten kool is gezond en smakelijk voorjaarslekkers. Heel makkelijk te bereiden, bovendien: vandaag een recept dat snel klaar is!
Vegan Recept: Gewokte Koolscheuten op zn Chinees met Quinoa
Nodig:
-een kom vol vers geplukte of afgesneden koolscheutjes
-kokosolie
-quinoa (of rijst of noedels)
-2 uien, geschild en in blokjes gesneden
-3 teentjes look, geperst
-een dikke centimeter gember, geraspt
-chilipeper, in ringetjes gesneden, naar smaak
-goeie scheut azijn (ik nam tot azijn geworden kombucha)
-2 el sojasaus
-2 el ahornsiroop
-een weinig water
-2 el maïsmeel
-enkele Welsh onion stengels (of bieslook), in ringetjes geknipt
Hoe maak je het?
1.Kook de quinoa of rijst of noedels
2. Verhit de olie in een wok.
3. Bak ui tot die glazig wordt.
4. Voeg koolscheuten, look, gember en chili toe
5. Roerbak.
6. Blus met azijn, daarna met sojasaus en ahornsiroop.
7. Voeg wat water toe.
8. Breng aan de kook.
9. Laat even pruttelen.
10. Voeg maïsmeel toe en roer goed.
11. Laat nog even doorbakken.
12. Serveer met grote bieslook in ringetjes geknipt of Welsh onion.
Abonneren op:
Posts (Atom)