07u-10u school/werk/thuisoudermijmeringen, kerstkledij idee en poetsen
Vandaag is de laatste schooldag voor het begin van de kerstvakantie. Het is nog donker om 7u, en zoals zo vaak in de winter heb ik geen zin om op te staan. Te koud, te donker, en het is heerlijk knus en warm in bed, zeker nu mijn zoontje erbij is komen liggen. Hij vraagt om een verhaaltje en ik verzin iets. Ik weet dat we eigenlijk 'moeten' opstaan om op tijd klaar te zijn, maar ik merk heel erg hard hoe zowel hij als ik het beu zijn: dat moeten.
We zijn aan vakantie toe! Mijn zoontje heeft de laatste dagen al twee keer gezegd dat hij wou dat er geen school was (en dat terwijl hij daar veel vriendjes heeft met wie hij leuk speelt, en vaak enthousiast vertelt waar ze mee bezig zijn). Ik vind het vreselijk om hem op schoolochtenden, midden in zijn 'flow' te moeten onderbreken met: nu 'moeten' we echt vertrekken! Dan is hij net heerlijk aan het tekenen of aan het lego spelen, komt al dat gemoet er weer tussen... Ik vind het zo belangrijk voor kinderen dat ze ook gewoon eens thuis kunnen zijn, zonder tijdsdruk of schema. Hun interesses volgen.
Zelf merk ik ook hoe moe ik ben van dat hele schoolritme: ik vergeet veel en vaak, en ik heb zwarte wallen onder mijn ogen. En dat, terwijl ik thuisouder ben! Niet dat ik zo van het perfecte huishouden ben, ik vind het gewoon belangrijk dat er iemand (mama of papa maakt niet uit, in dit gezin ben ik het toevallig) er IS voor de kinderen. Naast ervoor zorgen dat het huishouden (de was, stofzuigen, afwas, koken, de hond) draait, ben ik nog met veel andere dingen bezig. Niet met betaald werk (helaas, een basisinkomen zou welkom zijn), maar genoeg, blijkbaar, om nu moe te zijn.
Ik kijk uit naar de kerstvakantie: ik mis het samenzijn met mijn kind. Ik kan enorm opladen van alleen-tijd wanneer hij op school is: dan schrijf ik of ik probeer recepten en bedenksels uit, heerlijk! Maar ik mis onze gezamenlijke activiteiten. Ons nabij zijn. Samen voorlezen, samen spelen, samen koekjes bakken. Niet altijd even makkelijk, een hele dag samenzijn met een jong kind, maar o zo waardevol en vervullend.
Dit is géén oordeel of verwijt: ik begrijp echt niet, hoe voltijds werkende ouders hiermee omgaan. Ik snap gewoon niet, hoe je dat allemaal gedaan krijgt: een gezin, een huishouden een job, sociale contacten, en daarnaast ook nog alle informatie die op ons afkomt onderhouden, en jezelf nog een beetje opladen. En het allerminst begrijp ik, hoe jonge kinderen de hectiek van deze maatschappij weten te overleven.
Het is soms een uitdaging om thuisouder te zijn (bv op sociaal, financieel en emotioneel vlak), toch ben ik ongelofelijk blij en dankbaar dat ons gezin in de mogelijkheid is om het thuisouderschap te kunnen dragen. Ik ben blij dat we ons kind een vakantie thuis kunnen gunnen, zonder vast ritme of 'je ouders komen je om dat uur ophalen' -- een rustmoment van samenzijn. Bij ons geen strakker schema dan rond 10u appeltje/boekje lezen en om 16u beginnen koken.
Ik denk dat een basisinkomen iedereen zou helpen. Basisinkomen vind ik ook al zo'n draak van een woord. Vrijheidsgarantie? Universele vrijheidswaarborg?
Mijn man brengt ons zoontje naar school, hij draagt een kerstmuts voor het kerstfeestje. Nog zoiets waarover ik een boek kan schrijven: die tendens tegenwoordig van speciale kleren voor speciale gelegenheden. Wij hebben die kerstmuts nu toevallig gekregen. Maar er zijn ouders genoeg die zich verplicht voelen om elk jaar een nieuwe 'foute kersttrui' of rendiergewei te kopen. Het is allemaal leuk en grappig, maar zo vervuilend en onnodig?? Ik doe vrijwilligerswerk in de kringwinkel, en ik zie elk jaar de massa aan brolkleding toenemen. Ik vind het op zich een leuke traditie, dat kerstoutfit aankleden. En zou het niet logischer en minder vervuilend zijn als de scholen, ipv de ouders, een areaal aan foute truien en dergelijke aankochten? Op die manier kunnen ze elk jaar die kleding hergebruiken...
Ik stofzuig en mop het hele huis, gisteren heb ik veel tijd besteed aan alles een vaste plaats geven. De chaos was weer eens ontploft, er waren allemaal nieuwe spullen en immens veel papieren en er was geen overzicht meer. Nu is enkel de binnenkant van de kasten, zeker die in de keuken, nog een warboel. Nog zoiets waar ik met mijn verstand niet bij kan: wanneer oh wanneer kom je er als voltijds werkende ouder aan toe om je kasten op te ruimen??? Ik vind het al een mega uitdaging om alles netjes te houden.
10u-12u: bezoek, een mooier woord voor 'ontharding' zoeken, bijval voor thuisouderschap
De hond blaft: mijn bezoek is aangekomen met de fiets. Ik ben precies op tijd klaar, mijn thermos gemberthee dampt en de speculaasjes staan op tafel!
Ik heb afgesproken met een meneer van de milieuraad. We zullen samen wat voorstellen bespreken rond burgerparticipatie en ontharding. Ik vind 'ontharding' een draak van een woord, 'leefruimte creëren' of 'toekomstbestendig maken' klinkt al iets fraaier, positiever.
Af en toe raak ik ontmoedigd door het grote verlies aan diversiteit en natuur, en de grote overrompeling door gif, pesticiden, sluikstort en vervuiling. Ik weet niet of de milieuraad iets ten goede kan veranderen aan die ellende, maar ik hoop van wel en iets doen voelt beter dan niets doen.
We praten over hoe we mensen kunnen betrekken bij initiatieven om beton weg te halen en in de plaats daarvan natuur te herstellen.
Na de vergadering blijven we nog wat keuvelen en dan stelt mijn bezoek De Vraag der Vragen: 'Wat doe jij eigenlijk van werk?'
Ik vind dat een heel ongemakkelijke vraag. Ik weet waarom ik thuisouder ben, maar ik heb niet zo direct een hapklare 'pitch' van drie zinnen klaar om al mijn gevoelens, waarden en redenen daarrond uit te leggen. (note to self: misschien kan ik daar eens werk van maken!) Mijn ervaring is, dat mensen heel wat vooroordelen hebben rond het thuisouderschap.
'Ik ben thuis,' zeg ik met een glimlach. 'Mijn man en ik hebben daar veel over gepraat en nagedacht, en op dit moment, in deze fase van ons leven, vinden wij het belangrijk dat er een ouder thuis is. Of dat nu de man of de vrouw is, maakt niet uit.'
Mijn bezoek reageert enthousiast! Hij vertelt over hoe zijn vrouw destijds ook thuisbleef toen de kinderen klein waren. Hij vertelt dat hij vaak situaties ziet waar beide ouders werken, en waar het gezin dan 'kiest' voor snelle en ongezonde maaltijden, voor kinderopvang, voor overmatig speelgoed ter compensatie van gemiste samentijd, voor poetshulp -- omdat ze eenvoudigweg geen tijd over hebben.
Ik zeg, dat ik niet begrijp hoe voltijds werkende ouders alles weten te bolwerken. En dat ik weiger om eraan mee te doen: ik ga niet voltijds werken -- ik blijf thuis!
Ik heb daarbij de 'luxe' dat ik dat kan zeggen, want: ik ben geen alleenstaande, mijn man werkt wel (deeltijds), en wij hebben ons huis kunnen kopen met financiële steun van ouders en grootouders: we hebben geen al te zware lening of huur om af te betalen.
Het is fijn om te horen dat er nog mensen in deze maatschappij met deze vraagstukken worstelen -- zeker na mijn mijmeringen deze ochtend! Ik zou hier graag nog meer over schrijven, ik weet alleen niet goed waar te beginnen.
12u-15u middageten, schrijven, kerstgedoe, nieuwjaarswens
Ik eet mijn ontbijt (haver, plantaardige yofu, banaan, sinaasappel, cacaonibs, amandelen).
Ik had deze namiddag uitgetrokken om zelf snoepjes te maken (binnenkort meer!) maar het is vochtig weer, en dat is nefast voor alle snoepmakerij. En dus profiteer ik van de stilte (nog twee uur voor de kestvakantie begint!!) om deze tekst te schrijven.
Ik pak ook nog gauw een kerstcadeautje in krantenpapier in, om onder de boom te leggen.
Ik ben absoluut geen fan van kerstmis (lees kerst in een zelfvoorzienende richting en alternatieve, ecologische, afvalarme kerst voor tips om kerstmis duurzamer te maken), maar nu ik een kind heb ontkom ik niet aan de feestvreugde! Dat kleintje is dol op alles wat glinstert en glittert, en het optuigen van de kerstboom is nu al een traditie die stevig in zijn herinneringen verankerd zit. Bijgevolg staat er dus een plastic (tweedehands uit de kringwinkel) kerstboom vol in mijn ogen ari-lelijke kerstballen in mijn living. Ik las ergens (bij Sochicken) de wijze uitspraak, over wanneer er kinderen komen: Omarm de Burgerlijkheid!
Ik heb in de mate van het mogelijke gekozen voor duurzame cadeautjes: eet/of drinkbaar (thee, dit jaar), tweedehands, fairtrade, zelfgemaakt, bio.
En ik moet eerlijk zijn: het was leuk om samen die boom te versieren. Wat het leuk maakt, is het enthousiasme van het kindje. Zijn verwondering, zijn nieuwsgierigheid (hij springt letterlijk op en neer wanneer hij zich afvraagt wat er in de cadeautjes zou zitten): daar blijft zelfs de meest rabiate kerstmis-hater niet onbewogen bij!
Ik wens dat 2026 een jaar vol vrede, vol vreugde, vol samenzijn van kinderen en ouders, vol liefde, creativiteit en harmonie mag zijn, een jaar van bomen planten en groene leefruimtes creëren, een jaar van kiezen voor wat ècht belangrijk is en de gevolgen van die keuzes dragen, en een jaar van vrijheidsgarantie voor iedereen mag zijn. Vrolijk kerstmis en gelukkig nieuwjaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten