Wij hebben wetstenen voor onze aardappelmesjes, maar scharen en zeisen krijgen we zelf niet geslepen. Er zijn bepaalde technieken voor nodig, het vergt tijd en kunde.
Er worden enorm veel messen weggegooid, omdat mensen ze niet scherp meer krijgen.
Vroeger deed de scharensliep dat voor je. Ik heb het niet meer meegemaakt, dat hij langskwam. Een scharensliep trok rond met zijn kar en wetsteen. Je kon je messen bij hem laten slijpen tot ze weer piekfijn in orde waren, net zo lang tot er amper nog lemmet over was om te scherpen.
Met de jaren is het beroep, het ambacht van de rondtrekkende scharenslijper helaas verdwenen. Tegenwoordig gooien mensen hun messen en scharen weg, wanneer ze bot zijn, of ze brengen ze naar de kringwinkel.
Maar wat mij betreft mag de scharensliep terug komen. Zouden er geen ondernemers zijn die interesse hebben in dit kunstzinnige vrijbuitersberoep? Elke dag een ander dorp of een andere stad aandoen, en mensen blij maken door hun oude spullen te repareren.
Een ode aan dit oude, nuttige, duurzame en ecologische ambacht: kom terug, lieve scharensliep! We hebben je gemist! Je bent weer nodig!
Een snelle zoektocht op google leert me dat er wel nog stationaire scharensliepen bestaan... Sommigen komen op afspraak naar je toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten