Hoewel wij hier graag minimalisme propageren hebben we behoorlijk veel spullen. En weinig kastruimte. Ik had zo'n fancy onder-het-bed bak op internet gezien: doorschijnend plastic, met een deksel, en wieltjes er onder.
Ideaal om spullen stofvrij in te bewaren.
Ideaal als je weinig plaats hebt.
Ideaal, want je ziet je eigen rommel niet! Die steekt verborgen onder je matras.
Ik dus naar de winkel. Je kent ze wel, het soort winkel waar ze onder-je-bed bakken goedkoop verkopen: een overdaad aan kleuren, spullen, muzak, en chemische geuren.
Terwijl ik daar ietwat verloren ronddoolde tussen chemisch stinkende kaarsen die me de adem benamen en me een weg zocht tussen hypergoedkoop ondergoed en "leuke hebbedingetjes" (lees: plastics en brol) voor je huis, begon ik me steeds sterker te herinneren hoe hartgrondig ik eigenlijk dat soort winkels haat.
Ze zijn lelijk. Ze nemen veel openbare ruimte in. En de parkeerplaatsen errond en ervoor doen dat nog meer. Die winkels stinken naar alle vervuilende schoonmaakmiddelen die ze verkopen. Je ruikt er fabriek. De mensen die er werken, worden vaak uitgebuit. Ja, ook bij ons in Europa. Slecht loon, slechte uren, slechte afspraken.
En de mensen die de spullen die men in die winkels verkoopt gemaakt hebben, die worden nog veel harder uitgebuit. Negentig procent van de spullen uit zo'n winkel is afkomstig uit een lageloonland.
Daar wordt het door moderne slaven geproduceerd, brengt het tijdens het productieproces een massa vervuiling met zich mee, om daarna, tijdens en na zijn korte levensloop, nog meer vervuiling teweeg te brengen. Denk: transport van en naar de winkel, de nieuwe eigenaar, daarna: het stort...
In de intrigerende documentaire prijsvechter hoorde ik de choquerende stelling dat wij in dat soort winkels ons eigenlijk arm kopen aan in het buitenland geproduceerde goedkope spullen. Wij financieren door die vervuilende rommel te kopen eigenlijk de mcjobs in het buitenland, terwijl onze eigen economie nog amper groeit.
Enfin.
Ik las onlangs ergens, dat als je nieuwe spullen nodig hebt, om de spullen die je al hebt in te moeten stockeren, je eigenlijk te veel spullen hebt — dan ben je niet zo goed bezig.
Bij ons gaat het om een vaste plek voor de zomerdeken, die ik niet zo overbodig vind, maar toch.
Heb ik die plastic bak echt nodig? Bedacht ik me. Kan ik niet zelf iets maken? Zonder fancy wieltjes erronder, misschien, maar toch?
Thuisgekomen nam ik twee grote, brede kartonnen dozen.
Ik zette ze naast het bed en mat tot waar de onderste bedrand kwam.
Het te veel aan karton in de hoogte sneed ik weg met een mes.
Van een andere kartonnen doos maakte ik een deksel.
Ik legde mijn zomerdeken er in, duwde het deksel er over, schreef er met viltstift "zomerdeken" op en schoof de doos onder het bed.
De hond was erbij en volgde het hele proces met veel interesse, en met bijzondere aandacht voor de kartonrestjes.
Ik ben erg tevreden met het resultaat!
Meer ruimte!
Geen plastic!
Hernieuwbare en gerecycleerde materialen, die er ook nog eens beter uitzien (meer eco en cozy) dan dat doorschijnende plastic!
Zero kosten!
En de geur? Niet chemisch! Ik bescherm mijn garderobe, en dus ook de deken, aan de hand van essentiële lavendelolie. Onze slaapkamer ruikt nu heel relaxed :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten