Over burn-out en collectief getikt zijn

Ik was de afgelopen dagen een beetje aan het twijfeln of ik onderstaande tekst wel zou publiceren... En toen kwam ik net tijdens deze week weer twee niewe mensen tegen met burn-out! Dus toen dacht ik: laat ik het toch maar doen.

Over burn-out en collectief getikt zijn.

Op dit moment ken ik persoonlijk tien (na deze week dus alweer 12) mensen die burn-out hebben of gehad hebben - het zijn negen (Nu dus 11) vrouwen en één man. Ik vind niet dat ik een superuitgebreide kennissenkring heb. Dus 12 mensen is wat mij betreft: VEEL.

Het opgebrand zijn komt de laatste tijd meer en meer voor, zo lijkt het toch.

Wanneer ik met vrienden, familie en kennissen spreek hoor ik het overal: we leven tegen tweehonderd per uur, ik heb het heel druk, de maatschappij vraagt heel veel van ons, in feite is dit gekkenwerk, ik begrijp niet hoe we het volhouden, maar ja, het moet.

Een vrouw van rond de dertig die ik ken heeft een operatie moeten ondergaan - daardoor was ze drie maanden thuisgeweest. Een groot deel van die tijd had ze moeten revalideren - verplichte platte rust. Na een tijdje begon het lichamelijk beter met haar te gaan, en daardoor begon zij meer en meer te beseffen, hoe goed ze zich ook psychologisch voelde, na die 'van moetens'-rustperiode.
Ze vertelde me hierover: "En toen besefte ik ineens ten volle, hoe fout we bezig zijn. Hoe fout het systeem is, waarin we vastzitten."
Dit is een heel doordeweekse vrouw met een goede baan, een man en kinderen en een huis.

"Maar ja," voegde ze er meteen aan toe. "We kunnen niet anders."

Ik vroeg haar waarom niet. Waarom zou ze nog meedraaien in de mallemolen, als ze inzag en ten volle begreep dat ze zo meewerkt en meedoet aan iets absurds?

Ze zei: "Omdat ik anders niet rondkom."

Voor de centen dus. Dit was iemand die niet al te gek doet (hoewel ze minder zuinig is dan ik :) - de kledij van haar gezin koopt ze bv allemaal tweedehands.

Ik wilde haar wel tips geven (zie mijn Rondkomen met een klein budget en Hoe bespaar je als je al een klein budget hebt), maar ik wist niet of het veel zin had. Ze leek erg overtuigd te zijn van het feit dat het niet anders kon.

Wat ik hieruit leerde:

-Een grote meerderheid van de mensen ziet in dat het huidige tempo (werk, gezin, leven) niet haalbaar is op lange termijn, ook - zeker - niet voor het milieu. Vaak beseffen de mensen het pas als ze ziek worden door het jachtige tempo (de Burn-out) van hun leven, of als ze door andere omstandigheden gedwongen worden even stil te staan bij waar ze mee bezig zijn.

-Maar ondanks het feit dat mensen beseffen dat het niet goed gaat, willen ze niet veranderen. Dat is zo moeilijk, veranderen. Of zo lijkt het althans. Velen krijgen dan na korte of lange tijd uiteindelijk alsnog te maken met een burn-out, een mokerslag, ons lichaam dat ons dwingt te rusten.

Wat ik me bedacht, na dat gesprek?

Na het zoveelste verhaal over een kennis die "gecrasht" was? Het zoveelste gesprek met iemand die plots meer werk met minder man -en vrouwkracht moet verzetten, en die dat niet langer aankan?

Dat we collectief getikt zijn!!!!

Over graaicultuur en basisinkomens...

-Een vriend vertelde me over zijn rijke buurman, die zijn optrekje van 400000 € nu van de hand deed, omdat hij in Frankrijk een domein met honderd hectare op het oog had. In een gesprek over geld had de buurman langs zijn neus weg gezegd dat hij, in een maand waarin hij "niet gek deed", hij "toch niet met minder dan 4000€ toekwam."

-Onlangs in het nieuws: de acht rijkste wereldbewoners bezitten samen evenveel als wat de helft van de wereldbevolking heeft. Ze passen in een treincoupé. Dat is toch te gek voor woorden? Waarom nemen we dat? En blijven we ons ondertussen ziek werken?

-Zelf werd ik samen met twee anderen ontslagen, omdat - volgens de werkgever - het economisch gezien niet goed ging met het bedrijf. Volgens de collega's en ik werden wij echter afgedankt omdat we het gewaagd hadden om aan te klagen dat we wettelijk gezien incorrect vergoed werden op alle zon-en feestdagen waarop we werkten. Een wettelijk correcte vergoeding had het bedrijf 18000€ extra gekost aan personeelsvergoedingen, maar dat vonden zij blijkbaar teveel. Terwijl ze hun top 3 aan CEO's wel een jaarlijkse bonus van samen 175000€ gunnen. Graaicultuur?

-Toevallig was er ook deze week veel heisa in de pers rond politici die overmatig veel verdienen. Misschien heb je er iets over vernomen. Er was een politicus bij die 7000€ per maand opstreek, mijn allereerste maandloon maal honderd, dus, en een andere die 12000€ per jaar extra verdiende, bovenop zijn al buitensporige loon, om advies te geven aan Telenet. Ik vraag me werkelijk af, wat voor een advies die man wist te geven, dat hij er zo belachelijk veel geld voor krijgt. Misschien kan hij de lotto cijfers voorspellen?

De eerste politicus verantwoordde zichzelf door te zeggen dat hij "hard werkte" voor dat loon.

Al die mensen met burn out die ik ken, en ik ken er nog veel meer die met een bijna-burnout zitten, die werkten ook erg hard. Misschien nog wel harder dan die man die zoveel geld kreeg.
Dat niemand me meer komt vertellen dat er geen geld is om iedereen een basisinkomen te gunnen. Met een basisinkomen zouden mensen zichzelf wat meer rust kunnen gunnen. Als we de lonen wat eerlijker verdelen, geraken we er wel, met overschot zelfs.

En ook als het basisinkomen er niet zou komen, bestaan er nog steeds alternatieven. Je kan ervoor kiezen om niet mee te doen aan het jachtige ritme.

Hoe zit het met jouw tijd? Heb je constant het gevoel dat je te druk bezig bent? Wat zou er kunnen veranderen om het allemaal minder jachtig te maken? Welke eerste stappen kan je zetten om tot een beter alternatief te komen?

Heb jij al te maken gekregen met een burn-out? Heb je er een oplossing voor gevonden?