We kwamen net terug van ons middagwandelingetje. Op de heenweg waren we op de oprit van de overburen een overleden schaap onder een zeil gepasseerd. Het schaap, hadden de buren verteld, was helaas gestorven na een ziekte.
Mijn hond en ik wilden net onze oprit ingaan toen zij plotseling symptomen van acute angst begon te vertonen: haar oren lagen plat in haar nek, haar staart plakte tussen haar benen, zij wrong en trok aan haar les, en de blik in haar ogen: totale paniek.
Ik was helemaal verbaasd. Er was namelijk niets om bang voor te zijn. Het enige wat anders was? Het geluid van een naderend groot voertuig.
Nu wonen wij in een streek waar regelmatig grote tractoren passeren. Normaalgezien besteedt onze hond hier nauwelijks aandacht aan. Maar deze keer leek het echt alsof het naderende voertuig haar enorme angst inboezemde.
Ik bleef dus staan. Als een hond bang is, dan moet je namelijk het dier niet beginnen troosten (omdat je dan in "hondentaal" eigenlijk bevestigt dat het goed is dat ze angst heeft: ja, je bent een brave hond, en je hebt helemaal gelijk dat je angstig gedrag vertoont, omdat je alle reden hebt om bang te zijn! Zoiets...) maar wel proberen om haar opnieuw kalm te krijgen. Die filosofie heb ik van Cesar Millan - ik geloof hem hierin.
Ik liet de hond dus zitten, bleef zelf kalm, wilde haar er van overtuigen dat er niets was om bang voor te zijn.
Daar verscheen het voertuig. Ik begon iets te ruiken: een vieze, weeë geur. Het voertuig was geen tractor - het bleek de vrachtwagen van het vilbeluik te zijn, de dienst die grote, overleden dieren ophaalt. Mijn hond trok en wrong heen en weer met wilde ogen terwijl ik haar probeerde te kalmeren.
De vilbeluik wagen haalde met een kraan het schaap op. Het grote, dode dier zoefde even hoog in de lucht heen en weer voor het in de laadbak geworpen werd. Daarna vertrok de vrachtwagen weer.
Pas toen begon ik het te begrijpen: mijn hond was panisch voor de (voor mij grotendeels onruikbare) geuren van dood en ziekte die van die camion afkwamen.
Heel vreemd, want normaalgezien ziet zij er absoluut geen graten in om bijvoorbeeld 'heerlijk' in een dooie egel of muis te rollen. (Honden vertonen dit vervelende gedrag naar het schijnt om net als hun 'prooi' te ruiken, een camouflage manoeuvre, dus). Als ik haar het niet verboden had zou ze met veel plezier en interesse aan het overleden schaap hebben willen ruiken.
Maar een hele vrachtwagen vol geuren van dood en ellende en ziekte: dat dreef haar half tot waanzin.
Ze kalmeerde pas toen de wagen weg was.
Door dit hele voorval besefte ik maar weer eens hoe weinig wij van dieren weten. Tot voor kort wisten we bijvoorbeeld niet, dat olifanten met elkaar communiceren dmv heel lage tonen, gewoon omdat wij die enkel mbv apparatuur en niet met ons blote oor kunnen waarnemen! Mijn hond illustreerde voor mij hoe gevoelig dieren zijn. En hoe jammer het is, dat wij soms zo bot en bruut met hen omgaan...
Verder gaat allesopperbest met mijn hondje, hoor! Ze amuseert zich prima en helaas rolt ze af en toe met veel plezier nog naar hartelust door een dood beest of door koeienkak...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten