Dit moet er even uit.

Ik wil het even hebben over een recente ontwikkeling die me woest maakt.  Niet alleen woest, ook triest, wanhopig, machteloos - en gefrustreerd.  Onlangs fietste ik langs de straat, en een grote vrachtwagen reed me voorbij.  Er stond een getekend, lachend roze varken op afgebeeld, en in de gauwte kon ik ook "veetransport" lezen.
Deze vrachtwagen was in een mooi, mat egaal grijs geverfd, en hij was langs alle kanten dicht.
De laatste tijd heb ik veel van zulke veetransport vrachtwagens gezien, en weet je wat me opviel?  Die vrachtwagens zien er heel anders uit dan vroeger.  Ze zijn veranderd.
Nog niet zo lang geleden kon je een camion die levende dieren naar de slachtbank vervoerde heel duidelijk herkennen.  Zulke vrachtwagens hadden langs weerskanten metalen spijlen steken, waartussen je de opeengepakte lijven van dieren kon zien.  Vaak heb ik zo varkens en koeien zien vervoerd worden.  Ik kon hen ruiken (het stonk), ik kon hen horen, en ik kon hen, door die spijlen dan wel in stukjes en beetjes, zien.
Maar het lijkt er op alsof de vleesindustrie veel geld heeft uitgegeven om de oude, "doorzichtige" vrachtwagens te doen verdwijnen, en dat ze nu in de plaats heel gewoon uitziende, netjes grijs geverfde en anonieme trucks gebruiken.
Er bestaat een gezegde: als de slachthuizen van glas waren, dan zouden mensen veel minder of geen vlees meer eten.
Zou datzelfde principe achter de transformatie van het veetransportvervoer kunnen zitten, denk je?
Zo van: hoe minder de mensen zien, hoe minder ze geconfronteerd worden met de misdaad - jazeker, de misdaad - van wat wij, de vleesindustrie, hier doen, hoe langer ze ons blijven sponsoren door ons vlees te kopen?
Karin Duve van het boek "fatsoenlijk eten" verwoorrdde het zo: het is niet omdat iedereen eraan meedoet, dat een misdaad geen misdaad is...
Een week geleden reden wij naar huis, we zaten vast achter een grote, anonieme vrachtwagen, we reden bergop.
Uit de vrachtwagen voor ons kwam een straal - water? - gespoten.  Het lekte bergaf in een spoor, voor ons uit.  Vreemd.  Toen pas zagen we de letters "veetransport" op de achterzijde van die truck staan.  Er waren geen spijlen meer om de koeien tussendoor te kunnen zien.  Maar hun ontlasting verraadde de sinistere vracht van deze er verder netjes uitziende vrachtwagen.  Hoewel, ontlasting?  Plots werd de stroom dikker, en we zagen de kleur veranderen, en de consistentie.  Overgeefsel.
Van doodsbange runderen die, veel te dicht opeengepakt en in het donker tegen een voor hun ongekende snelheid naar een onbekende bestemming worden vervoerd.
Het feit dat de vleesindustrie haar uiterste best doet om het lijden van onschuldige dieren aan ons zicht te onttrekken via fancy nieuwe vrachtwagens doet mij misselijk worden.
En vandaar deze tekst.
Ik bijt vaak op mijn tong.  Ik weet dat ik andere mensen oneindig veel meer motiveer om voor een plantaardige levenswijze te kiezen door hen niet op de nadelen van vlees eten, maar wel op de voordelen van vegan eten te wijzen: door te laten zien hoe lekker ik eet, hoe fijn ik het heb, hoe gelukkig ik ben.  Dat heb ik van the vegan strategist, link hier, de wat mij betreft beste nu levende filosoof.
Maar tegelijkertijd is er altijd het besef: het is nu dat dieren lijden.  Het is nu dat er mensen honger lijden, omdat koeien in onze contreien graan en soja uit hun velden opeten.  Het is nu dat er elke dag meer van onze wereld bedolven wordt onder vergiftigende mestoverschotten.  Het is nu...
Daarom zou ik graag, voor een keer, willen vragen om niet onverschillig te zijn.
Om vandaag dat kleine stapje te nemen: maak je volgende maaltijd plantaardig.
Veel plantaardig plezier toegewenst!